Στις αρχές του 21ου αιώνα, στα θεμέλια του κόσμου της τέχνης οι μηχανισμοί "καταστολής του νοήματος", "οικειοποίησης", "ανακύκλωσης", και "επινόησης", ανύστακτα πλέον και πονηρά εργαζόμενοι, μετατρέπουν τον μεν δημιουργό του έργου τέχνης και το θεατή του σε φαντασματικούς καταναλωτές, το ίδιο δε το έργο τέχνης σε βιομηχανικό-μαζικό-τεχνολογικό-φαντασματώδες εμπόρευμα. Οι παγκοσμιοποιημένες καλλιτεχνικές δραστηριότητες αισθητοποιούν την ευρύτερη εξάλλου έρημο τής από πολύ καιρό ήδη καταρρέουσας εποχής, αφ\' ενός του ανθρώπου της υποκειμενικότητας και της διυποκειμενικότητας, και αφ\' ετέρου του ανθρώπου που αναλώνει τα χαρίσματά του, συναρμολογώντας στρουκτουραλιστικά φαντάσματα του είναι, του κοινωνείν, του εικονίζειν, του ποιείν των όντων όλων.

Όταν η γλώσσα και ο δρόμος
οι ενέργειες και οι δράσεις
χαθούν και χάνονται

- όταν όλα τα φαινόμενα προσηλωθούν και προσηλώνονται νοερά στον απροσδιόριστο και δραστικό σταυρό της μανίας της όλης αγάπης,
- όταν όλα τα νοούμενα θάφτουν και θάπτονται μέσα στον όλβιο τάφο της νυφικής παστάδας του όλου Αδάμ, στους γάμους της όλης αγάπης,
τότε το ον, ο χρόνος, ο Θεός, ο κόσμος, η φύση, η τέχνη, ο βίος, η κοινωνία, η γνώση, το παιχνίδι, η ψυχή, η σκέψη, το πνεύμα, η καρδιά, το σώμα, η θέληση, η επιθυμία, το γράμμα, η λέξη, ο ήχος, η μουσική, η εικόνα, το χρώμα, το σχέδιο, το pixel, η γαλήνη και η ταραχή, ο έρωτας και η έχθρα, η ομορφιά και η ασχήμια, όλα μπορούν, ως αινιγματικές διαβάσεις και απερινόητες "συνουσιοουσιώσεις", μπορούν (να γίνονται και να είναι εν Αυτώ) να λένε "Κύριον Ιησούν εν Πνεύματι Αγίω", και μπορούν (να γίνονται και να είναι εν Αυτώ) να λένε αληθινά εαυτούς και αλλήλους, όλα τα όντα και την όλη κτίση, και όλες τις σχέσεις και τον όλο κόσμο.